اختلال بیش فعالی با نقص توجه ، که اغلب به آن ADHD گفته می شود ، وضعیتی است که با مشکل تمرکز ، بی قراری و رفتار تکانشی مشخص می شود. افراد مبتلا به ADHD تمرکز متفاوتی با افراد بدون آن دارند و مانند بسیاری از بیماری های عصبی ، افراد مبتلا به ADHD تمایل دارند که جهان اطراف خود را به روشهای منحصر به فرد پردازش و تعامل کنند. اگر فکر می کنید که شما یا فردی که می شناسید ممکن است ADHD داشته باشید ، می توانید علائم آن را بشناسید تا بتوانید با پزشک خود مشورت کنید.
مراحل
قسمت 1 از 4: شناخت ADHD در کودکان
مرحله 1. روش هایی که ADHD می تواند در کودکان نشان دهد را درک کنید
ADHD یک طیف وسیع است و برای همه متفاوت به نظر می رسد ، اما معمولاً در کودکانی که توانایی کمتری در مدیریت رفتار خود نسبت به بزرگسالان دارند ، بیشتر نمایان می شود. کودکان مبتلا به ADHD می توانند در درجه اول بیش فعالی ، در درجه اول بی توجهی ، یا بیش فعال و بی توجه باشند.
- برخی از کودکان مبتلا به ADHD پرانرژی ، پرحرف ، تکانشی هستند و در آرام شدن مشکل دارند. اینها صفات بیش فعال تلقی می شوند.
- سایر کودکان مبتلا به ADHD فراموشکار هستند ، "زیاد فضا ندارند" ، در تکمیل کارها مشکل دارند و چیزهای زیادی را از دست می دهند. اینها صفات بی توجهی محسوب می شوند.
- اکثر کودکان مبتلا به ADHD ترکیبی از این موارد را تجربه می کنند ، اما برخی بیشتر بیش فعال یا بی توجه هستند.
آیا میدانستید؟
پسران و دختران به طور متفاوتی ADHD را تجربه می کنند. پسرها بیشتر دارای ویژگی های بیش فعالی ADHD هستند ، در حالی که دختران بیشتر دارای ویژگی های ADHD بی توجه هستند.
مرحله 2. تمرکز کودک را تجزیه و تحلیل کنید
تمرکز برای کودکان مبتلا به ADHD ، صرف نظر از نوع فرعی ، مشکل است. آنها ممکن است بیش از حد مورچه باشند تا توجه خود را در دنیای خود معطوف کنند یا آنقدر روی چیزی تمرکز کنند که به چیز دیگری توجه نکنند. کودک مبتلا به ADHD ممکن است مرتباً موارد زیر را تجربه کند:
- نیاز به عصبانیت یا بلند شدن برای تمرکز ؛ عدم تمرکز در حالت نشسته
- گم شدن در فکر
- توجه مکرر به چیزی در این حوالی
- اغلب نیاز به تمرکز مجدد دارد
- هنگام بی علاقگی به راحتی خسته می شوید و در نتیجه "منطقه بندی کردن" یا "عمل کردن"
- تمرکز بیش از حد: چنان درگیر فعالیتی می شوند که هیچ چیز دیگری را متوجه نمی شوند
مرحله 3. در نظر بگیرید که آیا کودک از دستورالعمل ها پیروی می کند و یا وظایف خود را انجام می دهد
کارهای روزمره ، کارهای مدرسه و دستورالعمل های چند مرحله ای برای کودکان مبتلا به ADHD دشوار است. آنها ممکن است برای شروع مشکل داشته باشند ، کارها را تمام نکنند یا به راحتی از خط خارج شوند.
- برای شروع کارها زمان زیادی لازم است یا هرگز آنها را شروع نکرده اید
- مشکل در پیگیری ؛ شروع اما تکمیل نکردن کارها
- به راحتی از فعالیت ها دور می شوند
- مبارزه با دستورالعمل ها ؛ عدم انتظار برای دستورالعمل ها ، از دست دادن آنها یا فراموش کردن آنها (و درخواست مکرر آنها)
- مشکل در جهت های چند مرحله ای ؛ انجام کارهای خارج از نظم یا فراموش کردن قسمت ها
- داشتن ایده های زیاد برای چیزی ، اما سپس تکمیل نکردن آنها
- کامل نکردن چیزی (به عنوان مثال یک کاربرگ را تمام کنید ، سپس آن را از دست بدهید یا فراموش کنید)
- نیاز به بزرگسال برای نشستن با او یا کمک به او در تکمیل کاری
وظایف ناقص همیشه به دلیل ADHD نیست
کودک ممکن است در برابر بزرگسال مقاومت کند ، دستورالعمل ها را درک نکند یا شرایط دیگری داشته باشد که انجام کار را دشوار می کند (مانند ناتوانی یادگیری یا اضطراب). ابتدا سایر احتمالات را رد کنید.
مرحله 4. بدنبال حرکت مداوم باشید
در حالی که همه کودکان مبتلا به ADHD از نظر جسمی بیش از حد نیستند ، برخی از آنها در مقایسه با سایر بچه های هم سن و سال خود پر انرژی تر هستند. آنها ممکن است بسیار بیقرار باشند و همیشه نیاز به حرکت داشته باشند ، یا ممکن است در مقایسه با همسالان خود عصبی باشند.
- بی قراری آشکار: بی حوصلگی هنگام نشستن ، بلند شدن هنگام نشستن (به عنوان مثال هنگام فیلم) ، بالا رفتن از چیزها ، بیش از حد فعال برای خوابیدن
- بی حسی ظریف: بازی با مو ، پریدن پا ، جویدن چیزها ، چیدن چیزها با ناخن ، تحریک کننده
- فعالیتهای نامناسب برای محیط ، مانند بالا رفتن از میز روی سر کلاس
- خواب ضعیف ؛ مشکل در به خواب رفتن ، بیدار شدن در طول شب یا مشکل در بیدار شدن
- هدایت مجدد انرژی آنها (به عنوان مثال داوطلبانه برای به چاپ رساندن مقاله)
- بسیاری از کودکان مبتلا به ADHD بیش فعال نیستند. کودک مبتلا به ADHD بی توجه ممکن است هیچ گونه نشانه ای از بیش فعالی را نشان ندهد یا فقط حداقل علائم را نشان دهد (مانند نیاز به ضربه زدن به پای خود).
مرحله 5. میزان صحبت کردن آنها را ارزیابی کنید
کودکان مبتلا به ADHD ممکن است بیشتر (یا در مورد ADHD بی توجه ، کمتر) نسبت به همسالان خود صحبت کنند. آنها ممکن است بسیار رفتاری یا بسیار خجالتی به نظر برسند و به طور بالقوه برای صحبت در طول کلاس دچار مشکل شوند.
- پرحرفی شدید ، به ویژه در مقایسه با همسالان
- غالب و/یا مکالمات بخارپز
- وقفه و/یا صحبت بر سر دیگران
- منحرف کردن گفتگوها ؛ گفتن چیزهای نامربوط یا تغییر مداوم موضوعات
- وقتی مناسب نیست صحبت کنید ، مانند هنگام کلاس
- مشکل در گوش دادن ؛ قطع کردن ، به راحتی حواس پرتی شدن ، یا فراموشکار به نظر می رسد
- خجالتی به نظر می رسد ؛ صحبت نکردن زیاد ، و عدم پیوستن به گروه ها یا مکالمات
آیا میدانستید؟
پرحرفی نوعی بیش فعالی است و در دختران مبتلا به ADHD بسیار رایج است.
مرحله 6. به تکانشگری توجه کنید
کودکان مبتلا به ADHD ممکن است نسبت به همسالان خود بسیار تکانشی باشند و به عملکرد خود فکر نکنند. آنها ممکن است دچار مشکل شوند یا مکرراً سرزنش شوند ، یا اغلب بپرسند "به چه فکر می کردی؟" رفتارهای تکانشی می تواند شبیه موارد زیر باشد:
- فاش کردن یا قطع کردن مسائل ، حتی اگر آنها می دانند که نباید این کار را انجام دهند
- واکنش به موقعیت ها بدون فکر کردن ، مانند فریاد زدن یا ضربه زدن هنگام ناراحتی
- انجام کارهای خطرناک ، احتمالاً تا حد نیاز به نظارت مکرر (به عنوان مثال بالا رفتن از قفسه ها)
- بی حوصله بودن ، مشکل در انتظار نوبت خود ، یا "مجبور به انجام آن در حال حاضر"
- تصحیح یا صحبت با چهره های معتبر (به عنوان مثال اصرار بر اشتباه بودن معلم آنها)
مرحله 7. مهارت های مدیریت زمان کودک را در نظر بگیرید
برای کودکان مبتلا به اختلال بیش فعالی بیش از حد دشوار است که زمان خود را تعیین کنند ، و این می تواند در مدرسه یا فعالیت ها با زمان و مهلت تعیین شده مشکل ایجاد کند. مشکلات مدیریت زمان می تواند شامل موارد زیر باشد:
- مکرر تأخیر در مدرسه یا فعالیتهای فوق برنامه ؛ اغلب به موقع آماده نیست
- انجام کارهای بیشتر از آنچه که همسالانشان به آن نیاز دارند (و نه به دلیل مشکل در انجام وظیفه)
- از دست دادن مکرر زمان
- مشکلات انتقال از یک فعالیت به فعالیت دیگر ؛ وقتی برای تغییر فعالیت ها آماده نیستید ، ناامید می شوید
- مشکل در تعیین مدت زمان انجام یک کار
- به تعویق انداختن ، منتظر ماندن آخرین ثانیه برای انجام کاری
مرحله 8. نقطه با سازمان مبارزه می کند
بسیاری از کودکان مبتلا به ADHD آشفته ، بی نظم هستند و اغلب چیزهایی را از دست می دهند. آنها ممکن است خیلی تلاش کنند تا سازماندهی خود را حفظ کنند ، اما به نظر نمی رسد که این کار را بدون کمک انجام دهند. مشکلات متداول سازمان شامل موارد زیر است:
- از دست دادن مکرر چیزها ، حتی اگر مهم باشند
- مشکل در اولویت بندی یا انجام کارها به ترتیب اهمیت
- داشتن یک میز یا کوله پشتی آشفته در مدرسه ، یا یک اتاق آشفته در خانه
- تمیز نکردن بعد از خود (ممکن است وقتی از شما خواسته می شود این کار را انجام دهید)
- گذاشتن اشیاء در مکان های اشتباه ، یا فراموش کردن محل قرار دادن آنها
مرحله 9. توجه به جزئیات را در نظر بگیرید
کودکان مبتلا به ADHD بیشتر از همسالان خود جزئیات واضح را از دست می دهند. آنها ممکن است در تکالیف مدرسه از اشتباهات غافل شوند ، که ممکن است با بی احتیاطی اشتباه گرفته شوند. آنها ممکن است مکرراً یادداشت هایی را در کارت های گزارش خود در زمینه "نیاز به کاهش سرعت کار و بررسی مجدد کار خود" دریافت کنند.
برخی از کودکان مبتلا به ADHD ، به ویژه دختران و کودکان بزرگتر ، ممکن است کمال گرا و بسیار جزئی گرا باشند. با این حال ، آنها ممکن است بیش از حد روی جزئیات تمرکز کنند و کمال گرایی می تواند منجر به استرس و از دست دادن خواب شود
مرحله 10. به رفتار کودک با همسالان خود توجه کنید
برخی از کودکان مبتلا به ADHD محبوب و محبوب هستند ، در حالی که برخی دیگر دوست ندارند یا قربانی قلدری هستند. برخی از کودکان ممکن است برون گرا و برون گرا باشند ، در حالی که برخی دیگر ممکن است خجالتی به نظر برسند و خود را نگه دارند. صرف نظر از این ، ADHD تمایل دارد بر روابط اجتماعی تأثیر بگذارد.
- کودکان مبتلا به ADHD ممکن است نشانه های اجتماعی را نادیده بگیرند ، صحبت را قطع کنند ، موضوع را بسیار تغییر دهند یا به راحتی از مکالمات منحرف شوند. همسالان آنها ممکن است این را به عنوان بی ادبی یا بی حسی تفسیر کنند و آنها را "آزاردهنده" یا "عجیب" بدانند.
- آنها ممکن است در حفظ دوستی و روابط مشکل داشته باشند. آنها ممکن است فراموش کنند که به پیامها پاسخ دهند ، دوستان خود را با رفتارهای تکانشی یا واکنشهای احساسی ناراحت کنند ، یا به نظر می رسد که بیش از حد یا بیش از حد در رابطه دخیل بوده اند.
- دانش آموزان راهنمایی و دبیرستان ممکن است ناگهان دوستان خود را از دست بدهند یا از نظر اجتماعی دچار مشکل شوند ، زیرا قوانین اجتماعی تغییر کرده است.
مرحله 11. واکنشهای احساسی نامتعارف و نوسانات خلقی را بشناسید
کودکان مبتلا به ADHD اغلب احساسات خود را بسیار شدید احساس می کنند و ممکن است در مقایسه با همسالان خود واکنش های شدیدی داشته باشند. ممکن است خلق و خوی آنها در واکنش به رویدادها به طرز چشمگیری تغییر کند - مانند یک کودک خوشحال که به دلیل اذیت و آزار همسالانش اشک می ریزد. به همین دلیل ، کودکان مبتلا به ADHD ممکن است برچسب بیش از حد احساسی ، بیش از حد حساس یا نمایشی برچسب خورده باشند.
- برخی از کودکان مبتلا به ADHD هنگام ناراحتی پرخاشگر می شوند. آنها ممکن است چیزهای بدی بگویند ، فریاد بزنند و فریاد بزنند ، چیزهایی پرتاب کنند ، یا ضربه یا لگد بزنند. هنگامی که آنها آرام شدند ، اغلب از آن احساس بدی می کنند.
- پسران مبتلا به اختلال بیش فعالی بیش از حد بیشتر احساسات خود را بیرونی می کنند ، مانند سرزنش کودک دیگر برای چیزی. دختران بیشتر احساسات خود را درونی می کنند و چیزی را به گردن خود می اندازند.
مرحله 12. برای مبارزه های حسی یا پردازشی شنوایی هوشیار باشید
برخی از کودکان مبتلا به ADHD واکنش های غیرمعمول به بازخورد حسی دارند (مانند پیدا کردن برچسب پیراهن دردناک یا فقط خوردن غذاهای تند) ، یا با مسدود کردن صداهای دیگر برای تمرکز بر چیز دیگری مشکل دارند. نیاز به زمان اضافی برای پردازش گفتار نیز معمول است - ممکن است قبل از پاسخ به چیزی مکث کنند یا به دستورات یا هشدارها سریع واکنش نشان ندهند (مانند "مراقب باشید!").
مسائل مربوط به پردازش حسی یا شنوایی مختص ADHD نیستند ، اما بسیاری از کودکان مبتلا به ADHD آنها را دارند
مرحله 13. با بزرگ شدن کودک به تغییرات رفتاری توجه کنید
هنگامی که به بلوغ می رسند ، کودکان مبتلا به ADHD معمولاً هنوز با توجه و سازماندهی مبارزه می کنند ، اما از نظر جسمی بیقراری کمتری دارند. اما نوجوانان و نوجوانان مبتلا به ADHD ممکن است با افزایش کار تحصیلی یا خواسته های اجتماعی دست و پنجه نرم کنند و علائم اضطراب یا افسردگی را نشان دهند ، به ویژه اگر از حمایت برخوردار نباشند.
- نوجوانان و نوجوانان مبتلا به ADHD بیشتر در معرض سوء مصرف مواد ، مشکلات بهداشت روانی ، اختلالات خوردن ، رفتارهای پرخطر (مانند رابطه جنسی محافظت نشده) ، یا خودزنی و/یا خودکشی قرار دارند. حمایت از کودک و برقراری ارتباط آشکار می تواند خطر این موارد را کاهش دهد.
- این بسیار غیر معمول است که کودکان "بیش از حد" ADHD "بزرگتر" شوند. مطالعات نشان داده است که بین 67 تا 75 درصد از کودکان هنوز در بزرگسالی دارای ویژگی های ADHD هستند. با این حال ، بسیاری از کودکان و نوجوانان استراتژی هایی را برای مدیریت ADHD خود تدوین می کنند ، بنابراین ممکن است با افزایش سن شدت آن کمتر به نظر برسد.
قسمت 2 از 4: شناخت ADHD در بزرگسالان
مرحله 1. روش هایی که ADHD می تواند در بزرگسالان نشان دهد را درک کنید
در بزرگسالی ، ADHD اغلب به دلیل رفتارهای آموخته شده و تغییر ADHD با افزایش سن ، کمتر آشکار می شود. با این حال ، اغلب هنوز بر زندگی فرد تأثیر می گذارد. مانند کودکان ، بزرگسالان مبتلا به ADHD می توانند در درجه اول بیش فعالی ، در درجه اول بی توجهی ، یا بیش فعال و بی توجه باشند.
- ویژگی های بیش فعال شامل بیقراری ، بی حوصلگی مکرر و نیاز مستمر به انجام کاری است.
- ویژگی های بی توجه شامل عدم سازماندهی ، تعلل و مشکل در مدیریت زمان است.
- بسیاری از بزرگسالان ترکیبی از ویژگی های بیش فعالی و بی توجهی را دارند ، اگرچه می توانند بیش فعال یا بی توجه باشند.
آیا میدانستید؟
ADHD تا بزرگسالی تشخیص داده نمی شود. برخی از افراد در دوران کودکی خوب کار می کنند ، اما وقتی با افزایش تقاضا روبرو می شوند ، مانند زمانی که شروع به تحصیل در دانشگاه می کنند ، شغل پیدا می کنند ، وارد رابطه می شوند یا بچه دار می شوند ، دچار مشکل می شوند.
مرحله 2. در نظر بگیرید که آیا این علائم در دوران کودکی نشان داده است یا خیر
علائم ADHD تا سن 12 سالگی وجود دارد ، حتی اگر در آن زمان تشخیص داده نشده باشد. ADHD نمی تواند در بزرگسالی ایجاد شود ، بنابراین اگر فرد در کودکی هیچ نشانه ای از ADHD نداشت ، ADHD ندارد.
مرحله 3. تمرکز فرد را تجزیه و تحلیل کنید
در حالی که بزرگسالان مبتلا به ADHD ممکن است بتوانند در جایی که نیاز است تمرکز کنند ، اغلب برای آنها بسیار مشکل است. ممکن است خیلی واضح نباشد که "در حال دور شدن" هستند ، زیرا اکثر بزرگسالان می دانند چگونه شلوغ به نظر برسند ، اما معمولاً با نگاه دقیق به عادات کاری آنها آشکار می شود.
- به تعویق انداختن ؛ انجام کارها در آخرین ثانیه و/یا مهلت های مفقود شده
- نیاز به بی حوصلگی یا حرکت برای تمرکز
- به راحتی منحرف می شوند
- حواسشان پرت می شود به افکار خودشان
- اغلب به طور تصادفی "منطقه بندی می شود"
- رها کردن بسیاری از پروژه ها به دلیل از دست دادن علاقه ؛ داشتن پروژه های نیمه تمام در اطراف
- استفاده از استراتژی های اجتناب (به عنوان مثال انتقال وظایف به شخص دیگر)
مرحله چهارم: ببینید شخص چقدر به فعالیت نیاز دارد
اگرچه بیش فعالی معمولاً در بزرگسالی کمتر مشخص می شود ، بزرگسالان مبتلا به ADHD ممکن است هنوز کاملاً بی قرار یا بیقرار باشند. فرد ممکن است:
- هنگام ایستادن قدم بردارید ، و هنگام نشستن غالباً عصبانی شوید یا موقعیت خود را تغییر دهید
- از این که برای مدت طولانی ساکن هستید ناراحت باشید
- از صندلی آنها بلند شوید ، یا اشتیاق آن را احساس کنید
- احساس کنید مجبورید همیشه کاری انجام دهید ؛ داشتن مشکل در آرامش
- مکرر خسته شوید
- بدنبال تحریک مداوم (به عنوان مثال سرعت زیاد یا بودن در کنار دوستان پر انرژی)
- از فعالیت یا کار بی تحرک خودداری کنید
- در خوابیدن مشکل دارید ؛ آنها ممکن است برای "خاموش کردن ذهن خود" یا شبها نسبتاً فعال باشند
مرحله 5. به نحوه مدیریت وظایف فرد فکر کنید
سازماندهی و اولویت بندی وظایف با ADHD دشوار است و ممکن است فرد "پراکنده" به نظر برسد ، به جهات مختلف کشیده شده یا بر چیزهای اشتباه تمرکز کرده است. آنها ممکن است در اتمام کارها یا رعایت مهلت ها مشکل داشته باشند.
- مشکل در شروع یا اتمام فعالیت ها
- مشکل در انتقال از یک کار به کار دیگر
- حرکت بین فعالیتها ، یا انجام کارهای خارج از نظم
- مشکلات چند وظیفه ای ، اغلب چند وظیفه ای و/یا چند وظیفه ای ناکارآمد (به عنوان مثال ورق زدن کاغذها هنگام پخت)
- مشکل در بودجه بندی زمان آنها
- تلاش برای مدیریت یا تکمیل پروژه های بزرگ
- شروع فعالیتهای جدید و غیر مرتبط (اغلب به دلیل حواس پرتی)
- حداقل را انجام دهید ، زیرا آنها غرق شده اند یا باتلاق شده اند
مرحله 6. به سازمان نگاه کنید
برای بزرگسالان مبتلا به اختلال بیش فعالی بیش از حد معمول است که با سازمان مشکل داشته باشند - آنها ممکن است خانه ای آشفته ، میز کار مرتب در محل کار و کیف پول یا کیفی پر از بی نظمی داشته باشند. اغلب اوقات ، هر چقدر هم که بخواهند سازماندهی شوند ، هرگز احساس نمی کنند که می توانند این کار را انجام دهند. به دلیل آشفتگی و مشکل در ردیابی موارد ، آنها ممکن است اغلب موارد را از دست بدهند یا فراموش کنند ، حتی اگر مهم باشند (مانند پرونده های پزشکی ، کلیدها ، یا حقوق و دستمزد).
به احتمال زیاد فرد در این مورد خودآگاه است. به عنوان مثال ، آنها ممکن است دیگران را به دلیل آشفتگی به خانه خود دعوت نکنند
مرحله 7. مدیریت زمان را در نظر بگیرید
مشکل در مدیریت زمان در ADHD بزرگسالان بسیار رایج است. ممکن است به نظر برسد فردی با ADHD بزرگسالان برنامه ریزی بدی برای روزهای خود دارد (یا اصلاً برنامه ریزی نمی کند) ، بیش از حد مشغول است ، یا به نظر می رسد که در آخرین لحظه مدام در حال انجام کارها است.
- اغلب دیر رسیدن ، یا جبران آن با همیشه زود بودن
- پیوسته زمان را از دست می دهد
- برای تکمیل کارها به زمان زیادی نیاز دارید
- تخمین نادرست مدت زمانی که چیزی طول می کشد
- به نظر نمی رسد برنامه داشته باشد ؛ انجام کارها "در پرواز"
- اضافه برنامه ریزی خود ؛ لغو برنامه ها در آخرین ثانیه یا به نظر می رسد "باریک"
مرحله 8. به فراموشی توجه کنید
مشکلات حافظه می تواند برای بزرگسالان مبتلا به ADHD مشکل ایجاد کند. اگر یادآورها را تنظیم نکنند ، ممکن است موارد مهمی مانند برنامه هایی با دوستان ، جلسات ، قرارهای ملاقات و روزهای تولد را فراموش کنند. در مقیاس کوچکتر ، آنها ممکن است در به خاطر سپردن مواردی مانند اسکناس ، اسامی یا آنچه دقایقی پیش در مورد آن صحبت می کردند مشکل داشته باشند. دیگران ممکن است این را به عنوان تنبلی ، بی مسئولیتی یا بی توجهی تفسیر کنند.
آیا میدانستید؟
فراموشی همیشه به دلیل بی توجهی نیست. ADHD اغلب با نقص حافظه همراه است - به این معنی که مغز در ذخیره و به خاطر سپردن اطلاعات مشکل دارد ، حتی اگر فرد توجه داشته باشد.
مرحله 9. تکانشگری و بی حوصلگی را در نظر بگیرید
تکانشگری می تواند در ADHD بزرگسالان رایج باشد و می تواند منجر به تصمیمات یا اقداماتی فوری شود که بعداً ممکن است فرد به آنها افتخار نکند. همچنین ممکن است فرد بی حوصله باشد و نیاز به رضایت فوری داشته باشد و هنگام انتظار باید مورچه یا مأیوس شود.
- تکانشگری می تواند بر هر چیزی تأثیر بگذارد ، از وظایف گرفته تا مشاغل گرفته تا روابط. فرد بر اساس افکار یا احساسات "لحظه لحظه" تصمیم می گیرد ، بدون اینکه از قبل فکر کند.
- بزرگسالان مبتلا به ADHD ممکن است از صحبتهای کوتاه یا داستانهای طولانی مدت خوششان نیاید. آنها همچنین ممکن است مرتباً صحبت های افراد را قطع کرده ، جملات آنها را تمام کنند یا افکارشان را کدر کنند (حتی اگر مناسب یا مناسب نباشند).
- برخی از بزرگسالان مبتلا به ADHD بدون فکر کارهای خطرناکی انجام می دهند ، مانند مصرف بیش از حد ، سوء مصرف مواد یا داشتن رابطه جنسی محافظت نشده. (این می تواند شبیه مرحله شیدایی اختلال دوقطبی به نظر برسد ، اما بر خلاف اختلال دوقطبی ، بزرگسالان مبتلا به ADHD در برابر عواقب آن مصون نیستند.)
- بزرگسالان مبتلا به ADHD به احتمال زیاد با مشکلات قانونی روبرو می شوند ، خواه دریافت بلیط سرعت یا دستگیری.
مرحله 10. روحیات و مزاج فرد را تجزیه و تحلیل کنید
بزرگسالان مبتلا به ADHD می توانند بسیار احساسی باشند و ممکن است به عنوان سرگیجه یا کوتاه مزاج توصیف شوند. آنها ممکن است واکنش های شدیدی داشته باشند ، که ممکن است برای دیگران واکنش بیش از حد به نظر برسد. گاهی اوقات ، احساسات به سرعت از بین می روند. در مواقع دیگر ، آنها می توانند معطل بمانند و باعث می شوند فرد برای مدت طولانی بدخلق به نظر برسد.
- برخی از افراد مبتلا به اختلال بیش فعالی بیش از حد ناامید می شوند ، صبر خود را به سرعت از دست می دهند و مکرراً بر سر افراد فریاد می زنند یا فریاد می زنند.
- برخی از بزرگسالان مبتلا به ADHD نسبت به انتقاد یا طرد شدن حساس هستند و به راحتی از آن ناراحت می شوند یا حتی از نظر جسمی دردناک هستند.
مرحله 11. به روابط فرد نگاه کنید
بسیاری از بزرگسالان مبتلا به ADHD مشکلات دوستی و ارتباطی دارند. آنها ممکن است مردم را خوشحال کنند ، یا در ایجاد و حفظ روابط معنادار مشکل داشته باشند. هر دو پرحرفی و بی توجهی می تواند بر روابط شخصی و حرفه ای افراد تأثیر بگذارد.
- تحریک دیگران با صحبت زیاد ، تغییر موضوعات ، وقفه یا به ظاهر گوش ندادن
- فیلتر نکردن آنچه می گویند ، و ناراحت کردن مردم یا ناراحت کردن آنها در نتیجه
- در روابط بین فردی بیش از حد یا کم سرمایه به نظر می رسد
- غفلت تصادفی از روابط به دلیل تمرکز شدید بر چیز دیگری
- به نظر می رسد "پوسته پوسته": دیر رسیدن به رویدادها ، لغو مرتب آخرین ثانیه و/یا فراموش کردن پیامک یا تماس با دیگران
- سالگردها ، روزهای تولد یا سایر رویدادهای مهم را فراموش کنید
- روابط تیره با دیگران و/یا سابقه روابط ناموفق (اعم از افلاطونی ، عاشقانه ، خانوادگی یا حرفه ای)
آیا میدانستید؟
والدین مبتلا به ADHD ممکن است روابط خود را با فرزندان خود تیره کنند ، به ویژه اگر یک یا چند کودک نیز دارای ADHD باشند. استرس والدین در زندگی روزمره می تواند برای آنها دشوار باشد و بدون درمان ، آنها اغلب ممکن است به فرزندان خود ضربه بزنند یا با آنها مشاجره کنند.
مرحله 12. به دنبال مسائل حسی باشید
حتی در صورت نیاز به تحریک زیاد ، بزرگسالان مبتلا به ADHD ممکن است با محیطهای آشفته دست و پنجه نرم کنند و غالباً تحت فشار قرار گیرند. آنها ممکن است از شرایطی که نمی توانند از هرج و مرج فاصله بگیرند - مانند مهمانی ها ، کنسرت ها ، کافه ها و رویدادهای ورزشی - به دلیل بار بیش از حد محرک ، اجتناب کنند.
- مسائل پردازش شنوایی نیز رایج است. ممکن است فرد برای پردازش کلمات به زمان بیشتری نیاز داشته باشد یا در "تنظیم" سر و صدای دیگر برای تمرکز بر چیزی مشکل داشته باشد.
- مانند کودکان ، مسائل مربوط به پردازش حسی یا شنوایی همیشه به معنی ADHD نیست و همه آنها را تجربه نمی کنند.
مرحله 13. نحوه کار شخص در نیروی کار را در نظر بگیرید
هنگامی که فردی وارد دنیای کار می شود ، ADHD می تواند جنبه های مختلف یک شغل را تحت تأثیر قرار دهد. برای برخی ، ADHD بر شغل آنها تأثیر مثبت می گذارد. برای دیگران ، به آن صدمه می زند بزرگسالان شاغل مبتلا به ADHD ممکن است به طور منظم:
- به راحتی خسته شوید یا حواس او را پرت کنید
- ایده های زیادی برای پروژه ها داشته باشید
- تمرکز بیش از حد بر روی پروژه ها و وظایف
- در انجام یا اتمام کارها مشکل دارید
- کارها را در ثانیه آخر به پایان برسانید یا مهلت ها را از دست بدهید
- برای انجام چند وظیفه یا تغییر وظایف - یا به طور متناوب ، به طور منظم چند وظیفه ای انجام دهید و وظایف را تغییر دهید
- با کار گروهی و/یا مدیریت افراد مشکل دارید
- با همکاران یا مافوق خود دچار مشکل شوید
- از دست دادن شغل به دلیل تاخیر ، بی نظمی یا عملکرد ضعیف
- شغل خود را تعویض کنید ، گاهی اوقات به صورت تکانشی
- به دنبال مشاغل پر فعالیت یا سریع باشید (به عنوان مثال سرآشپز رستوران یا EMT) و از مشاغل کم تحریک کننده (به عنوان مثال منشی پرونده) اجتناب کنید.
- به طور داوطلبانه اضافه کار کنید یا چند شغل کار کنید
مرحله 14. به مشکلات عزت نفس یا سلامت روان توجه کنید
بزرگسالان مبتلا به ADHD می توانند ایده ها یا انتقادات منفی را در طول زندگی درونی کنند ، به ویژه اگر تشخیص داده نشوند. اگر در طول زندگی مبارزات و شکست های مکرر را تجربه کرده باشند ، ممکن است باور کنند که تنبل ، خودمحور ، احمق یا غیرمسئول هستند. آنها غالباً از خود به خاطر ناتوانی در پیگیری دوستان یا همکاران خود انتقاد می کنند و ممکن است احساس کنند که از توانایی های بالقوه خود استفاده نمی کنند.
- بزرگسالان مبتلا به ADHD ممکن است سندرم تقلبی را تجربه کنند: در جایی که احساس می کنند موفقیت هایشان تقلبی است و هر گونه تمجید شایسته نیست.
- بسیاری از بزرگسالان مبتلا به ADHD دارای بیماریهای روانی همزمان مانند افسردگی یا اضطراب هستند. زنان ممکن است ADHD خود را نادیده بگیرند و در عوض با افسردگی ، اضطراب یا اختلال دوقطبی تشخیص اشتباه دهند.
قسمت 3 از 4: حرکت به جلو
مرحله 1. شرایط مشابه را در نظر بگیرید
شرایط و موقعیت های زیادی وجود دارد که می تواند شبیه ADHD باشد ، بنابراین ممکن است بخواهید در مورد سایر امکانات نیز تحقیق کنید. مواردی که می تواند شبیه ADHD باشد عبارتند از:
- اختلالات یادگیری (مانند نارساخوانی ، دیسکلکالری ، دیسگرافیا)
- ناتوانی یادگیری غیر کلامی
- اوتیسم
- شرایط بهداشت روانی: اختلال دوقطبی ، OCD ، اضطراب یا PTSD
- اختلال پردازش حسی یا شنوایی
- اختلال نافرمانی مخالف یا اختلال سلوک
- اختلالات خواب
- عدم تعادل هورمونی یا اختلالات تیروئید
- محیط استرس زا یا آسیب زا (به عنوان مثال تحمل قلدری یا سوء استفاده)
- استعداد در کودکان
- به سادگی جوان بودن
نکته:
اگر فرزند شما یکی از خردسالان کلاس است ، در نظر بگیرید که آیا رفتار او برای بچه های هم سن و سال او معمولی است یا نه ، آیا این رفتار برای همکلاسی هایش مشخص است یا خیر.
مرحله 2. به شرایط همزمان توجه کنید
ADHD می تواند مستقل باشد ، اما اغلب در شرایط دیگر نیز رخ می دهد. شرایطی که اغلب در کنار ADHD ایجاد می شود عبارتند از:
- ناتوانی های یادگیری
- مشکلات پردازش حسی یا شنوایی
- اوتیسم
- اختلالات احساسی ، مانند افسردگی یا اختلال دوقطبی
- اضطراب
- اختلال نافرمان مخالف یا اختلال سلوک
- اختلالات تیک یا سندرم تورت
- سوء مصرف مواد در نوجوانان و بزرگسالان
مرحله 3. ببینید افراد مبتلا به ADHD چه می گویند
معیارهای تشخیصی ADHD ممکن است جدا یا مبهم به نظر برسد و جنبه های احساسی ADHD را برطرف نمی کند. وب سایت هایی مانند ADDitude Mag و تالارهای گفتگوی افراد مبتلا به ADHD را بررسی کنید. این می تواند تصور بهتری از نحوه نشان دادن ADHD در زندگی واقعی به شما ارائه دهد و ببیند آیا شما یا فرزندتان با آنچه گفته می شود ارتباط دارید یا خیر.
اگر شما یا فرزندتان با همه چیز ارتباطی ندارید تعجب نکنید. ADHD بر اساس زیرگونه ، سن و جنس متفاوت است و بر همه افراد به طرق مختلف تأثیر می گذارد
مرحله 4. در مورد تشخیص بیماری با پزشک مشورت کنید
ممکن است پزشک خانواده شما بتواند یک غربالگری اولیه ADHD را انجام دهد ، اما شما همچنین می توانید برای مراجعه به روانشناس یا متخصص مغز و اعصاب ، که می تواند ارزیابی دقیق تری ارائه دهد ، مراجعه کنید. غربالگری شامل مروری بر سابقه پزشکی خانواده ، مصاحبه ها ، پرسشنامه های رفتاری و آزمایشات احتمالی بیشتر است که به دنبال ویژگی های ADHD است.
- همچنین ممکن است بخواهید شرایط رایج یا مشکوک در مورد همزمانی ، مانند اختلالات یادگیری یا اختلالات پردازش را بررسی کنید. برخی از روانشناسان می توانند یک غربالگری جامع انجام دهند که می تواند سایر شرایط را مشخص کند.
- اگر مشکوک به تشخیص اشتباه هستید ، از صحبت کردن نترسید. بسیاری از بیماری ها می توانند شبیه ADHD باشند ، و بسیار رایج است که زنان و دختران مبتلا به ADHD با افسردگی ، اضطراب یا اختلال دوقطبی به اشتباه تشخیص داده شوند.
نکته:
اگر چیزی دارید که می تواند در غربالگری کمک کند ، مانند سوابق مدرسه ، بپرسید که آیا باید نسخه هایی از آنها را با خود بیاورید. این اطلاعات می تواند به روانشناس در تشخیص مناسب کمک کند.
مرحله 5. خود را در مورد گزینه های درمانی مطلع کنید
درمان ADHD می تواند منجر به افزایش تمرکز و بهره وری شود و بیش فعالی مخرب را کاهش دهد. هم کودکان و هم بزرگسالان مبتلا به ADHD معمولاً بیشترین بهره را از ترکیب روشهای مختلف درمانی می برند.
- تعدیل شیوه زندگی (مانند تغییر رژیم غذایی ، ورزش و خواب بهتر) می تواند به کاهش یا مدیریت برخی جنبه های ADHD کمک کند.
- درمان می تواند به ایجاد مکانیسم های مقابله ای ، تغییر رفتارهای مخرب کمک کند و به والدین در درک و حمایت از فرزندان خود کمک کند. همچنین گزینه هایی برای شرایط همزمان ، مانند گفتاردرمانی یا روان درمانی وجود دارد.
- مربیان ADHD یا مربیان عملکردی به افراد مبتلا به ADHD کمک می کنند تا اهداف را تعیین کرده و به آنها دست یابند ، استراتژی های سازمانی را بهبود بخشند و مولدتر شوند.
- اقامتگاه می تواند به مدرسه یا محل کار کمک کند. کودکان ، نوجوانان و دانشجویان دانشگاه اغلب برای اقامت رسمی مانند IEPs واجد شرایط هستند. محل اقامت کار بستگی به شغل دارد.
- داروهای ADHD می تواند توانایی تمرکز و کاهش بیش فعالی را افزایش دهد. با این حال ، می تواند عوارض جانبی منفی نیز داشته باشد و از داروهای محرک نیز می توان سوء استفاده کرد. با پزشک خود در مورد اینکه آیا شما یا فرزندتان از آن سود می برید صحبت کنید.
نکته:
هیچ درمان همه جانبه ای برای ADHD وجود ندارد. ممکن است مدتی طول بکشد و آزمایش و خطا برای کشف آنچه برای شما یا فرزند شما مفید است ، طول بکشد.
قسمت 4 از 4: درک ADHD
مرحله 1. تعریف اولیه ADHD را بیاموزید
در اصل ، ADHD یک بیماری عصبی -رشدی است که بر توانایی تمرکز تأثیر می گذارد. بر خلاف افراد بدون ADHD ، که می توانند خود را مجبور به انجام کارهای ناخوشایند (مانند کاغذبازی) کنند ، افراد مبتلا به ADHD نمی توانند - مغز ADHD در تمرکز بر چیزهایی که به آنها علاقه ندارد مشکل دارد.
ADHD واقعی است. کسی که ADHD دارد بی انضباط نیست ، تنبل نیست یا در تلاش برای دریافت داروهای غیر ضروری است. با این حال ، ADHD نیز یک بیماری روانی نیست. این به سادگی یک روش متفاوت از عملکرد است
مرحله 2. سه زیرگروه ADHD را بشناسید
ADHD شامل سه زیرگونه است: بیش فعالی-تکانشی (یا فقط "بیش فعال") ، بی توجه و ترکیبی. ADHD ترکیبی ، که ترکیبی از ویژگی های بیش فعال و بی توجه است ، شایع ترین نوع ADHD است.
- بیش فعالی- بیش فعالی- تکانشی با بی قراری ، پرحرفی و تکانشگری مشخص می شود.
- اختلال بیش فعالی بیش فعالی (اختلال نقص توجه یا ADD) ، با مشکل در توجه و مبارزه با سازمان مشخص می شود.
- ADHD می تواند در طول زمان تغییر کند. به عنوان مثال ، ممکن است شخصی در کودکی علائم ADHD ترکیبی را نشان دهد ، اما فقط در بزرگسالی علائم ADHD بی توجه را نشان دهد.
مرحله 3. معیارهای DSM-V ADHD را بشناسید
برای تشخیص ADHD ، شخص باید حداقل شش ماه قبل از 12 سالگی علائم ADHD را تجربه کرده باشد و حداقل در دو جنبه از زندگی (مانند خانه و مدرسه ، یا کار و روابط) مخرب باشد. این رفتار نباید ناشی از شرایط دیگری باشد و در کودکان نباید برای مرحله رشد معمولی باشد.
-
ADHD بی توجه حداقل با شش ویژگی زیر (پنج مورد در 17 یا بالاتر) مشخص می شود:
- اغلب به جزئیات توجه زیادی نمی کند یا در کارهای مدرسه ، کار یا سایر فعالیتها اشتباهات بی دقتی می کند.
- اغلب در حفظ توجه به وظایف یا فعالیت های بازی مشکل دارد.
- به نظر می رسد اغلب وقتی مستقیماً با او صحبت می شود گوش نمی دهد.
- اغلب از دستورالعمل ها پیروی نمی کند و در انجام وظایف مدرسه ، وظایف یا وظایف خود در محل کار (نه به دلیل رفتار مخالف یا عدم درک دستورالعمل ها) کوتاهی می کند.
- اغلب در سازماندهی فعالیت ها مشکل دارد.
- اغلب از کارهایی که برای مدت زمان طولانی به تلاش ذهنی زیادی نیاز دارند (مانند تکالیف مدرسه یا تکالیف) اجتناب می کند ، نمی پسندد یا نمی خواهد.
- اغلب چیزهای مورد نیاز برای انجام وظایف و فعالیتها (مانند اسباب بازی ، تکالیف مدرسه ، مداد ، کتاب یا ابزار) را از دست می دهد.
- اغلب به راحتی منحرف می شود.
- اغلب در فعالیتهای روزانه فراموشکار است.
-
ADHD بیش فعالی-تکانشی حداقل با شش ویژگی زیر (پنج مورد در 17 یا بالاتر) مشخص می شود:
- اغلب با دست یا پا تکان می خورد یا در صندلی تکان می خورد.
- اغلب هنگامی که انتظار می رود در صندلی بماند ، از صندلی بلند می شود.
- اغلب در مواقعی که مناسب نیست می دوید یا صعود می کند.
- اغلب در بازی بی سر و صدا یا لذت بردن از اوقات فراغت مشکل دارد.
- اغلب "در حال حرکت" است یا اغلب مانند "رانده شده توسط موتور" عمل می کند.
- اغلب بیش از حد صحبت می کند.
- اغلب قبل از اتمام س questionsالات ، پاسخ ها را فشرده می کند.
- اغلب در انتظار نوبت خود مشکل دارد.
- غالباً دیگران را متوقف می کند یا به آنها نفوذ می کند (به عنوان مثال ، در مکالمات یا بازی ها قفل می شود).
- ADHD ترکیبی حداقل با شش ویژگی بی توجهی و شش ویژگی بیش فعالی (پنج ویژگی در هر کدام ، در 17 سالگی یا بالاتر) مشخص می شود.
مرحله 4. درک کنید که چگونه رابطه جنسی بر ADHD تأثیر می گذارد
هرکسی می تواند ADHD داشته باشد ، اما بسیار معمول است که دختران تشخیص داده نشوند ، زیرا ADHD در پسران و دختران متفاوت به نظر می رسد. دختران مبتلا به ADHD اغلب دارای ویژگی های بی توجهی بیشتری هستند و از جهات مختلف بیش از حد هستند.
- ADHD بیش فعالی-تکانشی در پسران شایع تر است. ADHD بی توجه بیشتر در دختران شایع است.
- دختران بیش فعال به احتمال زیاد پرحرف هستند ، حرفشان را قطع می کنند ، به آرامی عصبانی می شوند و به هیجان زیادی نیاز دارند. پسران تمایل دارند بیش فعالی خود را از نظر جسمی ، مانند دویدن یا بالا رفتن ، ابراز کنند.
- پسران به احتمال زیاد "عمل می کنند" ، رفتارهای مخرب ایجاد می کنند و مسائل را بیرونی می کنند. دختران بیشتر درونی می کنند تا عمل نکنند و ممکن است عزت نفس پایینی داشته باشند.
- دختران اغلب مبارزات خود را پنهان می کنند. آنها ممکن است برای تکالیف خانه کمک بخواهند ، چیزهای فراموش شده را از دوستان خود قرض بگیرند یا تا پایان کار تا دیروقت بیدار بمانند. با این حال ، آنها نمی توانند همه چیز را پنهان کنند ، و ممکن است تحت فشار و استرس قرار گیرند.
- دختران و زنان مبتلا به ADHD ممکن است در درک یا ارتباط با همسالان خود مشکل داشته باشند و برای حفظ دوستی تلاش کنند. آنها اغلب تشخیص می دهند که با همسالان خود متفاوت هستند بدون اینکه بدانند چرا.
- زنان بیشتر از نظر شرایط عاطفی مانند افسردگی یا اضطراب و نه ADHD مورد غربالگری قرار می گیرند.
مرحله 5. مزایای ADHD را بشناسید
داشتن ADHD به این معنا نیست که همه جنبه های زندگی یک مبارزه است - مزایای پنهانی برای ADHD نیز وجود دارد. برخی از این نکات مثبت عبارتند از:
-
خلاقیت
مبتلایان به ADHD اغلب به احتمال زیاد راه حل های غیر معمول برای مسائل پیدا می کنند ، خارج از چارچوب فکر می کنند و/یا ایده های منحصر به فرد زیادی دارند.
-
همدلی و همدردی.
بسیاری از افراد مبتلا به بیش فعالی بیش از حد احساسات خود را احساس می کنند ، بنابراین اغلب با دیگران همدلی می کنند و می خواهند آنچه را که درست است انجام دهند.
-
خودانگیختگی و ریسک پذیری
تمایل به انجام کارهای جدید و غیرمعمول و به اشتراک گذاشتن آنچه در ذهن آنها است می تواند بر زندگی افراد مبتلا به ADHD تأثیر مثبت بگذارد.
-
تمرکز بیش از حد
هنگامی که آنها واقعاً به چیزی علاقه مند هستند ، افراد مبتلا به ADHD می توانند هر کاری را که فکر می کنند انجام دهند - خواه در مورد چیزی که دوست دارند تحقیق کنند ، یا مقاله های wikiHow بنویسند ، یا بیشترین تلاش خود را در ورزش انجام دهند. اگر بتوانند تمرکز خود را هدایت کنند ، می توانند کارهای باورنکردنی انجام دهند.
نکات
- ADHD بسیار ارثی است و اغلب از والدین به فرزندان منتقل می شود.
- در حالی که یک کلیشه وجود دارد که کودکان مبتلا به ADHD از مدرسه متنفرند ، اما همیشه اینطور نیست. برخی از کودکان مبتلا به ADHD مدرسه را دوست دارند ، در حالی که برخی دیگر از آن متنفرند و برخی دیگر نسبت به آن بی طرف هستند. با این حال ، خواسته های مدرسه و فشارهای اجتماعی در کنار آن می تواند برای افرادی که مبتلا به ADHD هستند ، به چالش تبدیل شود.
- برخی از مطالعات نشان داده اند که روابط مراقبتی می تواند بر توانایی های توجه کودک تأثیر بگذارد و به طور بالقوه منجر به رفتارهای مشابه ADHD در کودکان پرورش یافته و قربانیان کودک آزاری شود.
- در صورت مشکوک بودن فرزند شما به ADHD ، با معلمان فرزند خود صحبت کنید. آنها ممکن است بتوانند بینش بهتری در مورد آنچه در مدرسه اتفاق می افتد به شما ارائه دهند.
هشدارها
- در حالی که آزمایشات خود تشخیصی آنلاین و افراد دیگر می توانند به شما این ایده را بدهند که آیا شما یا فرزندتان ADHD دارید یا نه ، برای تشخیص رسمی باید به پزشک مراجعه کنید.
- سعی نکنید از داروهای ADHD بدون نظر پزشک استفاده کنید. داروهای محرک مانند Ritalin و Adderall ، دارای خطر بالایی برای وابستگی و سوءاستفاده هستند و طیف وسیعی از عوارض جانبی را دارند که در صورت داشتن سایر شرایط موجود می تواند بسیار جدی باشد.
