اختلال دوقطبی یک بیماری روانی شدید است که ممکن است برای دیگران گیج کننده باشد. فرد مبتلا به اختلال دوقطبی ممکن است آنقدر افسرده باشد که نتواند یک روز از رختخواب بلند شود و روز دیگر آنقدر خوش بین و پرانرژی به نظر برسد که هیچکس نتواند از این وضعیت عقب بماند. اگر فردی را با اختلال دوقطبی می شناسید ، ممکن است بخواهید راهکارهایی برای حمایت و تشویق فرد ایجاد کنید تا بتواند از این بیماری بهبود یابد. فقط اطمینان حاصل کنید که محدودیت های خود را در نظر داشته باشید و اگر فرد خشن یا خودکشی به نظر می رسد ، از اورژانس پزشکی کمک بگیرید.
مراحل
روش 1 از 3: کمک به فردی که مبتلا به اختلال دوقطبی است
مرحله 1. مراقب علائم باشید
اگر فرد قبلاً با اختلال دوقطبی تشخیص داده شده است ، ممکن است قبلاً همه چیز را در مورد علائم این بیماری بدانید. مشخصه اختلال دوقطبی دوره های شیدایی و افسردگی است. در طول فازهای شیدایی ، ممکن است به نظر برسد که فردی دارای انرژی بی حد و حصر است و در مراحل افسردگی ، ممکن است همان شخص روزها از رختخواب بلند نشود.
- مراحل شیدایی ممکن است با سطح بالایی از خوش بینی یا تحریک پذیری ، ایده های غیرواقعی در مورد توانایی های فرد ، احساس نشاط با وجود کم خوابیدن ، تند صحبت کردن و حرکت سریع از ایده ای به ایده دیگر ، عدم تمرکز ، تصمیمات تکانشی یا ضعیف ، مشخص شود. و حتی توهم زنی
- مراحل افسردگی شامل ناامیدی ، غم ، پوچی ، تحریک پذیری ، از دست دادن علاقه به چیزها ، خستگی ، عدم تمرکز ، تغییر اشتها ، تغییر وزن ، مشکل در خواب ، احساس بی ارزشی یا گناه و در نظر گرفتن خودکشی است.
مرحله 2. تفاوت در انواع اختلال دوقطبی را در نظر بگیرید
اختلال دوقطبی به چهار زیر گروه تقسیم می شود. این تعاریف می تواند به پزشکان سلامت روان کمک کند تا اختلال خفیف یا شدید علائم را تشخیص دهند. چهار زیرگونه عبارتند از:
- اختلال دوقطبی I. این زیرگونه با دوره های شیدایی مشخص می شود که هفت روز طول می کشد یا به حدی شدید است که فرد نیاز به بستری شدن دارد. پس از این قسمت ها ، قسمت های افسردگی به وجود می آیند که حداقل دو هفته طول می کشد.
- اختلال دوقطبی II. این زیرگونه با قسمت های افسردگی و به دنبال آن قسمت های مانیک خفیف مشخص می شود ، اما این قسمت ها آنقدر شدید نیستند که بتوانند بستری شوند.
- اختلال دوقطبی به طور دیگری مشخص نشده است (BP-NOS). این زیرگونه زمانی است که شخصی علائم اختلال دوقطبی را نشان می دهد ، اما معیارهای تشخیص دو قطبی I یا II را برآورده نمی کند.
- سیکلوتیمیا این زیرگونه زمانی است که فردی علائم اختلال دوقطبی را به مدت دو سال داشته باشد ، اما علائم آن خفیف باشد.
مرحله 3. نگرانی های خود را بیان کنید
اگر فکر می کنید ممکن است فردی از اختلال دوقطبی رنج ببرد ، پس باید چیزی بگویید. وقتی به شخص نزدیک می شوید ، مطمئن شوید که این کار را از نقطه نظر نگرانی و نه قضاوت انجام می دهید. به یاد داشته باشید که اختلال دوقطبی یک بیماری روانی است و فرد نمی تواند رفتارهای خود را کنترل کند.
سعی کنید چیزی شبیه این را بگویید: "من به شما اهمیت می دهم و متوجه شده ام که اخیراً دچار مشکل شده اید. من می خواهم شما بدانید که من برای شما اینجا هستم و می خواهم به شما کمک کنم."
مرحله 4. به گوش دادن پیشنهاد دهید
ممکن است فرد مبتلا به اختلال دوقطبی با داشتن شخصی که مایل است به احساساتش گوش دهد احساس آرامش کند. اطمینان حاصل کنید که فرد می داند اگر می خواهید صحبت کنید خوشحال می شوید که به آن گوش دهید.
هنگام گوش دادن ، شخص را قضاوت نکنید و سعی نکنید مشکلات او را حل کنید. فقط گوش کنید و تشویق واقعی کنید. به عنوان مثال ، ممکن است چیزی شبیه این را بگویید: "به نظر می رسد که واقعاً به شما سخت گذشته است. نمی دانم چه احساسی دارید ، اما من به شما اهمیت می دهم و می خواهم به شما کمک کنم."
مرحله 5. وقت پزشک بگیرید
ممکن است فرد به دلیل علائم اختلال دوقطبی نتواند برای خود وقت ملاقات بگذارد ، بنابراین یکی از راه هایی که می توانید به او کمک کنید این است که با وی وقت بگذارید.
اگر فرد در برابر ایده درخواست کمک برای این اختلال مقاوم است ، پس سعی نکنید او را مجبور کنید. در عوض ، شما می توانید یک قرار ملاقات برای شخص خود برای معاینه عمومی سلامت در نظر بگیرید و ببینید آیا فرد مجبور است از پزشک در مورد علائمی که داشته است بپرسد
مرحله 6. شخص را تشویق کنید تا داروهای تجویز شده را مصرف کند
اگر به فرد دارویی برای کنترل علائم دوقطبی تجویز شده است ، مطمئن شوید که از آن داروها استفاده می کند. معمول است که افراد مبتلا به اختلال دوقطبی مصرف داروهای خود را به دلیل احساس بهتر یا به دلیل فقدان مراحل شیدایی متوقف کنند.
به فرد یادآوری کنید که مصرف داروها ضروری است و قطع آن ممکن است اوضاع را بدتر کند
مرحله 7. سعی کنید صبور باشید
اگرچه ممکن است پس از چند ماه درمان ، اختلالات دوقطبی فرد بهبود یابد ، اما بهبودی از اختلال دوقطبی ممکن است سالها طول بکشد. همچنین ممکن است در این راه ناکامی هایی وجود داشته باشد ، بنابراین سعی کنید با بهبودی شخص خود صبور باشید.
مرحله 8. برای خودتان وقت بگذارید
حمایت از فردی که مبتلا به اختلال دوقطبی است می تواند آسیب زیادی به شما وارد کند ، بنابراین مطمئن شوید که برای خود وقت می گذارید. اطمینان حاصل کنید که هر روز مدتی از شخص خود دور هستید.
به عنوان مثال ، ممکن است به کلاس ورزش بروید ، با یک دوست برای قهوه ملاقات کنید یا کتاب بخوانید. همچنین ممکن است به دنبال مشاوره باشید تا به شما در مقابله با استرس و فشارهای عاطفی حمایت از فرد مبتلا به اختلال دوقطبی کمک کند
روش 2 از 3: مقابله با شیدایی
مرحله 1. حضوری آرامش بخش باشید
در طول یک دوره شیدایی ، یک فرد مبتلا به اختلال دوقطبی ممکن است در اثر مکالمات طولانی یا موضوعات خاص بیش از حد تحریک شود یا تحریک شود. سعی کنید با فرد آرامش بخش صحبت کنید و از مشاجره یا بحث طولانی در مورد چیزی خودداری کنید.
سعی کنید چیزی را مطرح نکنید که ممکن است باعث شیدایی فرد شود. به عنوان مثال ، ممکن است بخواهید از پرسیدن موضوعی که برای فرد استرس زا است یا هدفی که فرد تلاش می کند به آن برسد اجتناب کنید. در عوض ، در مورد آب و هوا ، یک برنامه تلویزیونی یا چیزهای دیگری صحبت کنید که بعید است به شخص استرس وارد کند
مرحله 2. شخص را به استراحت زیاد تشویق کنید
در طول مرحله شیدایی ، فرد ممکن است احساس کند که برای احساس استراحت فقط به چند ساعت خواب نیاز دارد. با این حال ، عدم خواب کافی ممکن است شرایط را بدتر کند.
سعی کنید فرد را تشویق کنید تا آنجا که ممکن است شب ها بخوابد و در صورت لزوم در طول روز چرت بزند
مرحله 3. برای پیاده روی بروید
پیاده روی با شخص خود در طول دوره های شیدایی می تواند راه خوبی برای کمک به آنها در استفاده از انرژی اضافی باشد و فرصتی مناسب برای صحبت شما دو نفر فراهم کند. سعی کنید فرد را یک بار در روز یا حداقل چند بار در هفته با شما پیاده روی کنید.
ورزش منظم همچنین می تواند در مواردی که فردی علائم افسردگی را نشان می دهد مفید باشد ، بنابراین سعی کنید ورزش را بدون توجه به روحیه فرد تشویق کنید
مرحله 4. مراقب رفتارهای تکانشی باشید
در طول دوره های شیدایی ، فرد ممکن است مستعد رفتارهای تکانشی مانند مصرف مواد مخدر ، خرید بیش از حد یا رفتن به یک سفر طولانی باشد. سعی کنید شخص را تشویق کنید که قبل از خرید عمده یا شروع پروژه جدید وقتی در میانه یک دوره جنون قرار دارد کمی بیشتر فکر کند.
- اگر مصرف بیش از حد اغلب مسئله ای است ، ممکن است فرد را تشویق کنید که هنگام شروع این قسمت ها کارت اعتباری و پول اضافی را در خانه بگذارد.
- اگر بنظر می رسد که نوشیدن یا استفاده از مواد باعث تشدید وضعیت می شود ، ممکن است فرد را تشویق کنید که از الکل یا سایر مواد اجتناب کند.
مرحله 5. سعی کنید نظرات را شخصاً نگیرید
وقتی شخصی در میانه دوره شیدایی قرار دارد ، ممکن است حرف های ناراحت کننده بزند یا سعی کند با شما مشاجره کند. سعی کنید این نظرات را شخصی نگیرید و درگیر بحث با شخص نشوید.
به خودتان یادآوری کنید که این نظرات به دلیل بیماری است و نشان دهنده احساس واقعی شخص نیست
روش 3 از 3: مقابله با افسردگی
مرحله 1. پیشنهاد کنید که برای رسیدن به یک هدف کوچک تلاش کنید
در طول یک دوره افسردگی ، رسیدن به اهداف بزرگ برای فرد دشوار است ، بنابراین تعیین اهداف کوچک قابل کنترل ممکن است کمک کند. دستیابی به یک هدف کوچک نیز ممکن است به فرد کمک کند احساس بهتری داشته باشد.
به عنوان مثال ، اگر فرد شکایت دارد که باید کل خانه اش را تمیز کند ، ممکن است پیشنهاد دهید فقط با چیزهای کوچکی مانند کمد کت یا حمام دست و پنجه نرم کنید
مرحله 2. استراتژی های مثبت برای مقابله با افسردگی را تشویق کنید
هنگامی که فردی افسرده است ، ممکن است وسوسه کننده باشد که به مکانیسم های مقابله منفی مانند الکل ، جدایی از خود یا عدم مصرف دارو روی بیاورد. در عوض ، سعی کنید فرد را به استفاده از مکانیسم های مقابله مثبت تشویق کنید.
به عنوان مثال ، می توانید پیشنهاد دهید با درمانگر خود تماس بگیرید ، کمی ورزش کنید یا در هنگام بروز حالت افسردگی به سرگرمی بپردازید
مرحله 3. تشویق واقعی را انجام دهید
تشویق فرد در مراحل افسردگی به او کمک می کند تا بداند که کسی در آنجا اهمیت می دهد. اطمینان حاصل کنید که هنگام تشویق دوست یا شخص خود از دادن وعده یا تکیه بر کلیشه ها اجتناب می کنید.
- به عنوان مثال ، نگویید "همه چیز خوب خواهد بود" ، "همه چیز در سر شماست" ، یا "وقتی زندگی به شما لیمو می دهد ، لیموناد درست کنید!"
- در عوض ، مواردی مانند: "من به تو اهمیت می دهم" ، "من برای تو اینجا هستم" ، "شما شخص خوبی هستید و خوشحالم که در زندگی من هستید".
مرحله 4. سعی کنید یک روال معمول ایجاد کنید
در مراحل افسردگی ، فرد ممکن است ترجیح دهد در رختخواب بماند ، خود را منزوی کند یا فقط یک روز تلویزیون تماشا کند. تمام تلاش خود را برای کمک به فرد در برقراری یک برنامه روزانه انجام دهید تا همیشه کاری برای انجام داشته باشد.
به عنوان مثال ، شما می توانید زمانی را برای شخص خود برای بیدار شدن و دوش گرفتن ، زمانی برای دریافت نامه ، زمان پیاده روی و زمان انجام کارهای سرگرم کننده مانند خواندن کتاب یا انجام یک بازی تعیین کنید
مرحله 5: مراقب نشانه هایی باشید که نشان می دهد فرد ممکن است خودکشی کند
در مراحل افسردگی ، افراد بیشتر مستعد افکار خودکشی هستند. مطمئن شوید که نظرات خودکشی را جدی می گیرید.
